Jarenlang berichtten we op deze plek vooral over fictie en het boekenvak in het algemeen, maar daar moeten we door tijdgebrek nu mee stoppen. Wel zullen we zo nu en dan nog berichten posten op Facebook en onze themasites.
In Mijn moeder is een vaderjood komt de achtjarige Denzel er stukje bij beetje achter dat Oma een Duitse is en zijn opa een in de oorlog omgekomen jood. In hoofdstukken waarin de jonge en de steeds oudere Denzel elkaar afwisselen, wordt steeds duidelijker dat karaktereigenschappen worden doorgegeven. Daarbij ziet Denzel hoe zijn moeder zich niet kan losmaken van Oma, maar kan hij zich op zijn beurt wel losmaken van zijn moeder?
Wil je meer weten over dit boek? Bekijk dan het item dat de NCRV maakte over de schrijver en zijn moeder. Wil je dit boek thuis gestuurd krijgen? Dat kan! Deegen heeft drie exemplaren beschikbaar gesteld om te verloten onder de bezoekers die een bijdrage leveren aan een van de discussies op De lezersbende, bijvoorbeeld die over helende boeken.
Vandaag verschijnt Vallen als het heet is, het ‘zijdelings op zijn eigen leven gebaseerde’ debuut van Jelmer Jepsen. Over een jongen die gedwongen wordt tijd door te brengen met zijn moeder die sinds zijn achttiende geen contact meer met hem heeft willen hebben en in de woorden van uitgever Prometheus ‘een tragikomische rollercoaster die bol staat van de intriges, verbale krachtmetingen en curieuze motieven’. Lees hieronder het fragment dat de auteur hiervoor als eerste schreef en zijn toelichting waarin hij ook iets vertelt over de gebeurtenissen die aan zijn roman ten grondslag hebben gelegen. […]
Waarom wil een uitgeverij het ene boek wel hebben en het andere niet? Paul Brandt, hoofdredacteur bij Nijgh & Van Ditmar, legt uit wat ze bij deze uitgeverij belangrijk vinden, wat volgens hem literatuur is, en wat je als redacteur eigenljik de hele dag doet. door Roos Geerse
Paul Brandt: Ik zal niet snel een boek uitgeven dat pas op bladzijde 80 interessant wordt. (foto: Keke Keukelaar)
Zoals meer uitgevers zit Nijgh & Van Ditmar in een verbouwd grachtenpand waarin je makkelijk verdwaalt met smalle wenteltrappen, opstapjes en afstapjes. Terwijl Paul Brandt (1963) het onder een tafel gekropen dochtertje van zijn vorige afspraak terugbrengt naar haar bezorgde moeder kijk ik om me heen in de kamer die hij deelt met een collega. Er staat een groot boekenrek met van elk bij Nijgh uitgekomen boek een exemplaar en een lagere kast met ruimte voor de post van auteurs. Ik kan de namen op de labels lezen. De grootste stapel ligt naast de stapel met als label ‘spontaan opgestuurd’ en heeft als label ‘afgewezen’. Omdat Brandt voor hij gaat zitten me de brochure van de voorjaarsaanbieding geeft, vraag ik of er een boek is waar hij meer nog dan op de andere trots is, waarop hij begint over de mallemolen die zijn werk is. Je bent als redacteur altijd met een stuk of vijftien projecten tegelijk bezig, die allemaal in een andere fase zitten. Bovendien werkt hij alleen aan boeken waarover hij vanaf het begin enthousiast is. Ik snap het.
[…]
Over een paar dagen verschijnt de derde ondergangsroman in een half jaar, Alles wat er was van Hanna Bervoets (1984), over een groep mensen die na een onduidelijke ramp vast komen te zitten in een school. In dit mailinterview vertelt Bervoets over haar inspiratiebronnen en de boeken die ze zelf goed vindt. door Roos Geerse
foto: Stephan Vanfleteren
Alles wat er was gaat over mensen in een extreme situatie. Wat bracht je ertoe dit boek te schrijven? Ik wilde al heel lang iets schrijven over mensen die samen opgesloten raken in een ruimte. Bijvoorbeeld door een aardbeving, of andere natuurramp. Ik denk dat ieder mens uiteindelijk anders reageert op een dergelijke situatie. De meeste mensen zullen – als ze maar lang genoeg vast zitten – uiteindelijk gewoon gek worden. Maar het punt waarop dit gebeurt, en vooral de manier waarop, verschilt weer. Dat waren allemaal dingen die me fascineerden, en die ik met deze roman uitgezocht heb.
[…]