foto: Anna Ietswaart
Gerbrand Muller (1939) debuteerde veertig jaar geleden bij Meulenhoff, maar geeft zijn boeken tegenwoordig zelf uit. Zijn novelle De uitverkoren wereld haalde de shortlist van De boekenmakersbendeprijzen 2015. Uit dit boek, over de achternaamloze Mark die door Amsterdam loopt en dan opeens niets meer herkent, komt ook onderstaand fragment.
Wat zat hij hier? Hoe was hij hier verzeild geraakt, wat was er met hem gebeurd? Er was niets met hem gebeurd. Nee… hij was nog wie hij was: niet hij, maar de wereld was veranderd. Hij had al gauw niets meer van die verandering begrepen en daarom was hij opgehouden erover na te denken. Zijn verstand had erbij stilgestaan en hij had het allemaal maar over zich heen laten komen. De verandering, de verwording… Verwording, zo mocht hij de gedaanteverwisseling die de wereld had ondergaan wel noemen. […]
Lucien Roosen, een van de genomineerden voor de Boekenmakersbendeprijzen 2015, zal 22 oktober een nieuw boek pitchen in de halve finale van Manuscripting. Hieronder is alvast een fragment te lezen uit De reis van Willem Rubrouck. Rubrouck was een fransiscaan die voor Marco Polo zelfs maar geboren was al afreisde naar Mongolië, waar hij werd ontvangen door de heersende Khan. Dit nog ongepubliceerde manuscript van Roosen gaat over de jaren die aan deze reis voorafgingen.
Het is moeilijk te begrijpen wat het is om in Vlaanderen geboren te worden als het u niet is overkomen. In dat deel van de wereld drukt de hemel op de aarde als een deksel op een pot. De wolken vallen er als een deken over de ziel. Hoezeer die ook smacht naar het azuur, verlangt naar het eindeloze blauw dat slechts komt piepen op klare winters en zomerse hondsdagen. Hier versmacht het hemelgrijs de boreling na in de wieg, bedrukt elkeen die met vleugels is geboren, duwt hem neder in nevelen van nat en grauw, vult de neus met beestenmest, overstemt het jeugdig krijsen met dat van de zeugen. Het huilen tegen de hemelen verstomt bij het kelen van de zwijnen, met hun uit de buik gutsende darmen verdrinkt ook de drang zich te verheffen. Het tedere trillen van ‘t gemoed vergaat in het gesnater van ganzen en hoenders, het loeien van de koeien, het blaffen der honden. De naar harmonie smachtende geest moet het doen met nooit aflatend klokkengelui. […]
foto: Anna Ietswaart
Hoe is het voor iemand met autisme om de verantwoordelijkheid te hebben voor een klein kind? Dat wordt op een voor de lezer niet altijd even comfortabele manier duidelijk in Amandelbloesem, de nog ongepubliceerde roman van Nynke van der Beek waarvoor zij donderdag de Boekenmakersbendeprijs 2015 ontving in de categorie Ouder talent. Hieronder lees je alvast een fragment.
Om 7 uur kon ik Jon eindelijk naar bed brengen. Heel voorzichtig liep ik de trap op, ik was wankel. Jon had zijn speciale slaap-T-shirt en onderbroek aan en klom voor me de trap op. Ik keek tegen zijn benen aan, terwijl ik mijn linkerhand om de leuning klemde. Wat waren zijn beentjes toch dun. Ik zag de donkere plekken op zijn bovenbenen en bedacht hoe kwetsbaar kinderen zijn. Hoe gemakkelijk er iets kan gebeuren. […]
De nieuwe roman van Peter Drehmanns De brand in alles is zowel een comedy of errors als een noodlotsdrama. België wordt geteisterd door een hittegolf als de Nederlandse locatiescout Bram Kiezel in de (fictieve) Brusselse randgemeente Helst arriveert. In dit even protserige als verpauperde oord zoekt hij aan de hand van een script geschikte plekken voor een film over een pyromaan en een decadent Belgisch gezin. Terwijl hij zijn werk probeert te doen, wordt hij echter geconfronteerd met vandalisme, dwaalsporen en bizarre gebeurtenissen. Daarbij zijn de bewoners van het Twin Peaks-achtige Helst weinig toeschietelijk. De brand in alles ligt nog niet in de winkel, maar hieronder kun je alvast het hoofdstuk lezen met als titel Kamer 8.
Verdomme, daar was er weer een. De zevende al. Opnieuw greep hij het tijdschrift dat hij in het laatje van het nachtkastje had aangetroffen. Op de cover prijkte het pontificaal uitgestalde onderlijf van een vrouw, compleet met schaamspleet en roetzwart schaamhaar. Een reproductie van Courbets beroemde schilderij L’Origine du Monde. Dat hij daarmee al zes muggen had doodgemept vond hij ronduit grappig. Als Lise zou bellen om hem te vragen wat hij zoal had uitgespookt, kon hij haar vertellen dat hij met een kut aan plaagdierbestrijding had gedaan. Voordat hij het tijdschrift tot een slagwapen oprolde keek hij nog eens naar de afbeelding. Het schaamhaar, dat hem deed denken aan een berg vergruisde steenkool, was inmiddels besproeid met een mengsel van muggen- en mensenbloed. […]
Het zesde jaar is het verhaal over de onwerkelijke en verwarrende wereld van de zevenjarige Joodse jongen Peter Hein die tijdens de Tweede Wereldoorlog zonder zijn ouders van onderduikadres naar onderduikadres ging. Lees hieronder alvast een paar fragmenten.
De aanloop naar de herfst was net zo warm als het die zomer was geweest. Op het land waren de boeren nog steeds van ’s ochtends tot ’s avonds aan het werk op hun groenteveldjes. Oude, gekromde mannen met petten en grote rode handen, die behoorlijk gevaarlijk konden zijn als je aan hun kant van de sloot aan het vissen was en even niet oplette. Een paar keer was ik op het nippertje ontsnapt als ze, met kluiten aarde gooiend, onverwacht snel op me afkwamen. Op het laatste moment begonnen ze dan te schreeuwen: ´Smous, vuile zwarte smous!´ Zo snel als ik kon, ging ik er hinkend vandoor. […]
Vandaag verschijnt Vallen als het heet is, het ‘zijdelings op zijn eigen leven gebaseerde’ debuut van Jelmer Jepsen. Over een jongen die gedwongen wordt tijd door te brengen met zijn moeder die sinds zijn achttiende geen contact meer met hem heeft willen hebben en in de woorden van uitgever Prometheus ‘een tragikomische rollercoaster die bol staat van de intriges, verbale krachtmetingen en curieuze motieven’. Lees hieronder het fragment dat de auteur hiervoor als eerste schreef en zijn toelichting waarin hij ook iets vertelt over de gebeurtenissen die aan zijn roman ten grondslag hebben gelegen. […]
Een maand geleden verscheen De verdwijners, de derde roman van Niels ’t Hooft. Hij schreef in NRC al over het lezersonderzoek dat hij over deze in de nabije toekomst spelende roman heeft opgezet. In dit artikel vertelt hij over de manier waarop zijn boek veranderde door de eerste versie van de openingsscène te vergelijken met de laatste.
Hoe verandert een boek tussen de eerste ruwe versie en de uiteindelijke tekst? Flink! Zo is mijn nieuwe roman De verdwijners bijna de helft langer dan de eerste versie die ik een jaar geleden inleverde bij mijn uitgeverij. Ik heb de volgorde veranderd, stukken geschrapt, en vooral heel veel nieuws toegevoegd. Dat allemaal naast elkaar leggen zou een interessante, maar tijdrovende exercitie zijn, zowel voor de auteur als voor de lezer. […]
